مشهد فرهنگ

شواهد تاریخی به ما میگوید این پرسش در تنگناهای زندگی شهری و بحران های اقتصادی، اصلی ترین دغدغه ی جامعه هنرمندان تئاتر، از مسئولین و قانون گذاران بوده است .  که همیشه با وعده های توخالی در پیچ و خم بروکراسی های اداری گم و گور شده است. پرسشی بی جواب که این روزها شدت آن در پست های اینستاگرامی هنرمندان در قبال وضعیت سخت قرنطینه و تعطیلی کشور همه ی ما را به فکر فرو برده است.

این فرجام  هم صدا و یکدل نبودن تک تک اهالی تئاتر است. شاید برای همه ی ما بازگو کردن این مسایل تلخ و تکراری باشد که حداقل اینجا در مشهد پاشنه ی آشیل ما، بحران نبود اندیشه ها ی جمعی و عملکرد گروهی است . ما هنوز یاد نگرفتیم که درست انتخاب کنیم و در مسیر انتخاب هایمان شانه به شانه ی هم و بطور قانونی مطالبه گری کنیم .

حالا این قرنطینه ی خانگی بهترین زمان برای تفکر و بازنگری در رفتارمان است . برای رهایی از این بن بست باید آموخت که دیگر دوران تصمیم گیری های فردی در جهت منافع هم فکرانمان و صرفا گروه خودمان به سر آمده.کاش باورمان می شد که هرچه می کاریم همان را درو خواهیم کرد.

به راستی میراث ما برای آیندگان تئاتر مشهد چیست ؟

هنر شهر  – #محمد_جهانپا

#مشهدفرهنگ