مشهد فرهنگ

اکثر ما مجموعه تلویزیونی «هزاردستان» به کارگردانی زنده یاد استاد علی حاتمی که در سال‌های ۱۳۵۸-۱۳۶۶ ساخته شد را دیده ایم. پروژه ای که با بیش از ۱۰ بار بازنویسی فیلم نامه پس از ۸ سال به اتمام رسید و در روز جهانی میراث دیداری و شنیداری در فهرست ملی برنامه حافظه جهانی یونسکو ثبت شد و شهرک سینمایی از یادگارهای بجا مانده از این سریال است سریالی که آموزه های فرهنگی و اجتماعی بیشماری مانند رعایت حقوق دیگران، احترام به بزرگترها، تربیت صحیح فرزندان، تقویت حس تعلق ملی و ارتقای هویت وسبک زندگی اسلامی و ایرانی را ترویج نمود. اما اخیراً سریالی کمدی و فانتزی با عنوان « افسانه هزار پایان» از رسانه ملی پخش گردید که انتقادات مختلفی به فرم و قالب این سریال وارد شده است اما اگر از حواشی و مسائل مالی پیرامون این سریال بگذریم نقد اساسی این است که چه شد تلویزیون از هزار دستان به هزار پایان رسید؟البته این مثال تنها مشتِ نمونه از خروار است. آنچه این روزها قابل مشاهده است عدم تامل و دقت نظر تلویزیون در برگزیدن و سفارش آثار تولیدی است. غافل از اینکه این آثار می توانند عواقب و مسائل جبران ناپذیری برای جامعه داشته باشند. شادابی و نشاط از شرایط الزامی حیات هر جامعه ای است اما در ازای چه؟ تولید آثار با محتوای بی کیفیت نتنها موجب نشاط اجتماعی نمی گردد بلکه موجب سو برداشت و از دست دادن مخاطبان پیشین و عدم جذب مخاطب جدید می شود. آنچه در تولید محتوای با کیفیت در صدا و سیما ضرورت دارد، لزوم توجه به خلق ارزش در کنار محتوا، برخورداری از پیوست اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، ایجاد شفافیت در قوانین و سیاست های تولید محتوا، مدیریت درستِ حمایت های دولتی از تولید کنندگان محتوا، کاستن از بروکراسی های پیچیده در اعطای مجوزها، مشخص نمودن متولی واحد در حمایت و راهبری تولید محتوا، تحقیق و توسعه آینده پژوهی و حرکت به سمت نوآوری است.

نویسنده:سعیدعصری